Przejdź do głównej zawartości

"Wybacz mi, Leonardzie" Matthew Quick

Dlaczego czytam powieści opowiadające o życiu codziennym zwykłych ludzi? Przecież nie pojawiają się tam mityczne stwory czy specjalne moce. Jednym powodem jest chęć spędzenia miło czasu, nie mam nic przeciwko książkom opowiadających o kolejnych nastolatkach i ich szkolnych problemach (głównie miłosnych). Drugim powodem jest chęć utożsamiania się z bohaterem, znalezienia swojej bratniej duszy. Przynajmniej mnie łatwiej się utożsamiać z kimś kto nie ma władzy nad ogniem, a pod łóżkiem nie trzyma smoka. Dziś chciałam opowiedzieć Wam o książce, która w pewien sposób do mnie trafiła.

Tytuł: Wybacz mi, Leonardzie
Autor: Matthew Quick
Liczba stron: 408
Kategoria: młodzieżowe
Wydawnictwo: Otwarte

Leonard Peacock nie jest zwykłym nastolatkiem, a jego plany na spędzenie osiemnastych urodzin, również do najzwyklejszych nie należą. Zamiast wyjść gdzieś z kolegami, chłopak postanawia popełnić morderstwo, a później samobójstwo.

Przyznam się, że kompletnie nie wiedziałam czego spodziewać się po tej książce. Przed sięgnięciem po tę pozycję nie dowiedziałam się o czym dokładnie ta książka będzie opowiadać. Choć gdzieś podświadomie zdawałam sobie sprawę, że to nie będzie taka zwykła młodzieżówka, to raczej nie sądziłam, że poruszy ona tak trudny temat jakim jest samobójstwo. I nie jest to tylko liźnięcie tego tematu, powiedziałabym, że jest to główny temat tej pozycji i co ważne, autor poradził sobie z nim. Historia nie jest przerysowana, wręcz przeciwnie wydaje się całkiem realistyczna.

"Dzieci znęcające się nad kolegami zawsze są popularne.
Dlaczego?
Ludzie kochają siłę."

Leonard jest inny niż rówieśnicy, większość czasu spędza sam lub ze starszym sąsiadem, oglądając stare filmy, bo jego mama, żyje w świecie mody i spędza wiele czasu poza domem. Jego odpowiedzi, w szkole, nie pokrywają się z kluczem, bo myśli nieszablonowo. Zdarza mu się wsiąść do metra i podążać za dorosłymi ludźmi. Brakuje mu nadziei na lepsze jutro. Leonard jest postacią inteligentną, która nie chce podążać za innymi, chce zrozumieć świat, nie jest postacią, która irytuje czytelnika. Czytając, w pewien sposób wręcz utożsamiałam się z głównym bohaterem, rozumiałam go, więc książka nie była mi obojętna.

Przypisy są jedną z rzeczy, za którymi niespecjalnie przepadam w książkach (zwłaszcza jeśli zajmują aż pół strony), ta pozycja sprawiła jednak, że nawet je polubiłam. W "Wybacz mi, Leonardzie" znajdziecie ich bowiem całkiem sporo, są one takimi wtrąceniami głównego bohatera, mającymi na celu coś wyjaśnić, uściślić.

Przeczytanie tej powieści nie zajmuje wiele czasu, bo rozdziały są niedługie, a historia Leonarda ciekawa i realistyczna, do tego stopnia, że rozumiałam postępowanie głównego bohatera, nie był on takim nastolatkiem, który postanawia targnąć się na swoje życie z byle powodu. Jedyną ważniejszą rzeczą, która mogła być troszkę inna, jest zakończenie, to które znajdziecie w tej książce nie jest złe, jednak można się go domyślić. Mnie "Wybacz mi, Leonardzie" naprawdę się spodobało i szczerze mogę tę książkę polecić, zwłaszcza ludziom, którzy czekają na lepsze jutro.

Książka bierze udział w wyzwaniu Olimpiada czytelnicza
Cytat pochodzi ze strony 290 z książki "Wybacz mi, Leonardzie", której autorem jest Matthew Quick

Komentarze

  1. Widziałam tę książkę nie raz, ale jakoś tak... no nigdy mnie niczym nie zainteresowała xD No jednak to młodzieżówka, cóż poradzę, że mnie takie nie do końca interesują, zwłaszcza te obyczajowe.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ta książka wydaje mi się jedną z lepszych tego typu, ale rozumiem, że nie każdego może interesować, zwłaszcza, że pewnie najbardziej trafi do młodzieży. :P

      Usuń
  2. Mnie jakoś nigdy nie ciekawiła, to nie moje klimaty ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Rozumiem, ale może jednak dasz jej kiedyś szansę? :P

      Usuń
  3. Książka wydaję się być fantastyczna, tak samo lubię takie zwykłe, przeciętne historie, bo czasami aż za dużo tych ciągłych miłości nastolatkowych.
    Dodaję do obserwowanych,

    http://recenzentka-doskonala.blogspot.com/2018/03/wszystko-przed-nami-samantha-young.html

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeśli lubisz tego typu historię, to powinna Ci się spodobać. :D
      Miło mi! :)

      Usuń
  4. Czytałam już strasznie dużo pochlebnych opinii, ale po prostu nie "czuję" tej ksiązki, na pewno wiesz, o co mi chodzi. Nie leży mi tematyka i wgl nie jaram się nia jakoś, więc podziękuję.
    Na razie i tak mam co czytać :D
    Pozdrawiam ciepło :)
    Kasia z niekulturalnie.pl

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Nie dziwię się wielu pochlebnym opinią o tej książce, bo i dla mnie jest ona bardzo dobra, ale rozumiem, że nie każdemu może się podobać tematyka. :P
      Również pozdrawiam!

      Usuń
  5. To jedna z nielicznych książek bez elfów czy wampirów, którą planuję przeczytać :D

    OdpowiedzUsuń
  6. Czytałam ją dawno temu, ale świetna była! :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Za każdy komentarz dziękuję!
Staram się odwiedzać wszystkich moich czytelników!

Warto zajrzeć!

''Szkarłatna Dżuma'', czyli książka nie z tego stulecia

Na wstępie chciałabym wyjaśnić dlaczego tytuł jest taki, a nie inny. Mianowicie w moim egzemplarzu jest napisane, że to poprawiona wersja wydania z 1927 roku, aczkolwiek przeszukując sieć znalazłam również, że ona jest jeszcze starsza, a także informacje, że jest to opowiadanie, ale potraktuje to jak książę. Pierwszy raz sięgnęłam po tą książkę, jeśli się nie mylę, w podstawówce, na początku. Ciągnęła mnie do niej okładka, zwłaszcza ta osoba na pierwszym planie, pomyślałam, że to fajna przygodówka. Nawet nie wiecie jak się pomyliłam. Może gdybym zdała sobie sprawę co jest na dalszych planach odłożyłabym ją na potem. Pamiętam tylko, że emocje po przeczytaniu we mnie buzowały, zwłaszcza strach. Postanowiłam przeczytać ją jeszcze raz, aby się ''na świeżo'' z Wami podzielić moją opinią. Tytuł: ''Szkarłatna Dżuma'' Autor: Jack London Liczba stron: 76 Kategoria: fantastyka Wydawnictwo: Oficyna Wydawnicza SAWA Książka jest opowieśc

Narnia - niezwykła kraina, cieniem prawdziwej Narnii

Dziś opowiem Wam co nie co o ''Opowieściach z Narnii'' autorstwa C.S.Levisa. Nie będzie to recenzja, ale luźna opinia. Zacznę może od tego, że pierwszy raz spotkałam się z tymi książkami, a właściwie tylko z pierwszą z nich, w podstawówce, była moją lekturą i z czego pamiętam spodobała mi się (co potwierdza, że lektury nie są złe!). Gdzieś mi się o uszy obiło, że są kolejne części, ale specjalnie mnie do nich nie ciągnęło. Pewnie każdy słyszał o pierwszej części, drugiej części może trzeciej (chociażby za sprawą filmów), ale kto nie drążył tematu nie dowiedział się o pozostałych również wartościowych. Nie mogę zdecydować, która z nich mi się spodobała najbardziej, bo pomimo tego, że wszystkie w tym roku ''odświeżyłam'' to jednak czytałam je z przerwami. Postaram się jednak napisać co nieco o każdej z nich i mam nadzieję, że jeśli ktoś nie czytała to sięgnie po tą serię, a jak czytał to do niej wróci. I nie patrzcie na wiek, bo ja też nie jestem już taki

Lektury też mogą być fajne, czyli o Wiedźminie Andrzeja Sapkowskiego

Chyba wszyscy słyszeli o Geralcie z Rivii, czy to dzięki grom komputerowym, książkom czy innym źródłom. Trzeba przyznać, że jak na postać występującą w lekturze szkolnej jest naprawdę popularny i choć wcześniej zamierzałam poznać jego losy, sięgnęłam po nie z „przymusu”. Co prawda moim zadaniem było przeczytanie jednego opowiadania, lecz skusiłam się na wszystkie, jeśli chcecie się dowiedzieć jak zbiór opowiadań wypadł w moich oczach koniecznie czytajcie dalej!  Tytuł: Ostatnie życzenie Autor: Andrzej Sapkowski Liczba stron: 288 Kategoria: fantastyka Wydawnictwo: superNOWA