"Quo vadis" Henryk Sienkiewicz

Kiedyś przeczytałam "W pustyni i w puszczy", jakże ja się przy tym wymęczyłam, potem przyszła pora na "Krzyżaków", którzy byli całkiem, całkiem, a ostatnio skusiłam się na kolejną powieść Sienkiewicza - "Quo vadis". Dwie pierwsze były moim obowiązkiem szkolnym, ale po ostatnią sięgnęłam dobrowolnie. Ba! Nawet znałam najważniejsze momenty, bo omawialiśmy film pokrótce na lekcji języka polskiego, jednak widząc naprawdę wiele pozytywnych opinii w blogsferze na temat tej książki postanowiłam, że kiedyś ją przeczytam. Więc pobrałam ebooka z Wolnych Lektur (zupełnie legalnie i za darmo!) i czekał on na mnie, a w końcu się nawet doczekał.

Tytuł: Quo vadis

Autor: Henryk Sienkiewicz
Liczba stron: -
Kategoria: historyczne
Wydawnictwo: Fundacja Nowoczesna Polska

"Quo vadis" to historia młodego patrycjusza Wincjusza, który zakochał się Ligii, córce wodza jednego z barbarzyńskich plemion, niewolnicy należącej do szanowanej rzymskiej rodziny. Wszystko ma miejsce za czasów cesarza Nerona.

Wbrew pozorom książka ta nie jest oparta tylko na wątku miłosnym, a on sam nie jest taki typowy jakby się mogło wydawać. Skutkiem nieprzemyślanej decyzji młodego kochanka, który myśli, że będąc rzymianinem o znacznej pozycji wszystko mu się należy, dziewczyna zaczyna mu umykać i ukrywać się w Rzymie. Pamiętajmy, że to nie są czasy, w których kobiety mają istotną wartość, więc same słowa Ligii nic nie znaczą. Ponadto istotna jest wiara ukochanej Wincjusza, jest ona bowiem chrześcijanką, a w czasach, w których rozgrywa się akcja chrześcijanie byli prześladowani, co jest także dość istotnym wątkiem w książce mającym wielki wpływ na finał. 

W Rzymie nie za dobrze myślano o wierzących w Chrystusa, sam Wincjusz należał to tych, którzy obarczali ich winą za całe zło, ale z czasem stosunek głównego bohatera do nich zaczął się zmieniać. I myślę, że zostało to genialnie poprowadzone, bo sam coraz bardziej przekonywał się do religii chrześcijańskiej, jednak wciąż była to chybotliwa wiara oparta na słabym fundamencie, co w pewnych momentach jest aż nader widoczne. Sam wątek miłosny również został ciekawie poprowadzony i zdecydowanie pasuje do realiów tamtych czasów. Uczucia Ligii względem głównego bohatera zaczynają się zmieniać, a sam Wincjusz zaczyna widzieć różnice między pożądaniem, a głębszym uczuciem. Co jest na swój sposób urocze i aż chce się kibicować tej parze, aby wszystko dobrze się skoczyło.

Mamy też okazję poznać wuja głównego bohatera, Petroniusza, który zajmuje znaczną pozycję na dworze Nerona. Dzięki czemu możemy przyglądać się intrygującym potyczkom między najbliższymi doradcami cesarza, które niejeden raz mają naprawdę istotne znacznie, bo sam Neron jest człowiekiem dość osobliwym, skupionym na swoim rozwoju muzycznym i ceniącym go najbardziej na świecie. Człowiekiem, który nie do końca był zdrowy psychicznie, a od którego tak wiele zależało, bo wystarczyło jedno słowo, aby ktoś przeżył albo zginął.

Zdecydowanym plusem tej powieści jest to, że bohaterowie są naprawdę dobrze rozbudowani, pełnowymiarowi, z krwi i kości. Nie tylko pierwszoplanowi, ale także ci bardziej poboczni. Pojawia się między innymi też Chilon Chilonides, postać, która pewnie u każdego wywoła sporo sprzecznych emocji, a która jest jedną z tych poboczniejszych postaci, choć niewątpliwie znaczących dla fabuły. Jej również Sienkiewicz poświęcił wystarczająco dużo miejsca, aby można obserwować jak ewoluuje. 

Z początku wszystko dzieje się powoli, co może trochę przynudzać, jednak z czasem akcja nabiera tempa i przyśpiesza pod koniec, gdzie dzieją się złe rzeczy, które pewnie niejednego mogą zaskoczyć (ja sama niestety akurat te rzeczy już wiedziałam z lekcji polskiego). Krótko mówiąc trup ściele się gęsto.

Oczywiście sięgając po tę książkę nie można zapomnieć, że pełna jest ona różnych zwrotów, których już się teraz nie używa, a sam język do najprostszych nie należy. Opisy różnych rzymskich budowli czy wystrojów domów, czy innych rzeczy też tu oczywiście znajdziecie (jednak nie aż tak nudne i rozbudowane jak w "Pustyni i w puszczy" ;)). Ma ona też całkiem sporo wspólnego z prawdziwą starożytnością, zwłaszcza z niektórymi osobami z tamtych czasów, czego można dowiedzieć się z przypisów. Jednak nie ma się czego obawiać, bo jeśli już wciągniecie się w tę historię, a jest to naprawdę dobrze rozbudowana i ciekawa historia, to wszystkie te rzeczy nie powinny Wam przeszkadzać.

"Quo vadis" nie jest łatwą lekturą, ale myślę, że wartą przeczytania. Sięgnijcie kiedyś po tę książkę, jak będziecie mieli dużo wolnego czasu, nie będziecie się nigdzie śpieszyć, nie będziecie mieli żadnego deadline'a. A zobaczycie, że klasyka nie gryzie i też potrafi być naprawdę dobrze rozpisana, bo nikt nie może powiedzieć, że "Quo vadis" to z jednym wątkiem, z płaskimi bohaterami czy nieciekawą historią, bo nie jest to prawdą.

 Książka bierze udział w wyzwaniach: Czytamy klasykę i Olimpiada Czytelnicza