"Amerykańscy bogowie" Neil Gaiman

Witajcie w ten lipcowy wieczór! Dziś o kolejnej książce Neila Gaimana, książce, którą niektórzy uważają za najlepszą z jego dorobku, ja się jednak zgodzić z nimi nie mogę. Cegiełka ta trafiła do mnie już jakiś czas temu, bo w marcu, potem trochę ją pomęczyłam, a dziś mogę Wam trochę więcej o niej powiedzieć.

Tytuł: Amerykańscy bogowie

Autor: Neil Gaiman
Liczba stron: 608
Kategoria: fantastyka
Wydawnictwo: Mag

Minęły prawie trzy lata od momentu, kiedy Cień trafił do więzienia. Teraz, kiedy już wkrótce będzie mógł zostawić świat za kratkami za sobą, jego żona ginie w wypadku samochodowym. Już na wolności, Cień poznaje nietypowego jegomościa, który zwie się Wednesdayem i który postanawia go zatrudnić. Razem z nim główny bohater zaczyna swoją podróż po Ameryce doświadczając rzeczy dziwnych i dziwniejszych jak to u Gaimana bywa. 

Pomysł na książkę? Wspaniały! Wiecie, początek dość nietypowy, bo bohater wychodzi z więzienia, jedyna naprawdę bliska mu osoba ginie, poznaje faceta, który go zatrudnia jako swojego chłopca na posyłki. Pojawiają się bogowie? A i owszem. Co ciekawe występuję tutaj podział na tych nowych i starych. Nowych - związanych z współczesną technologią, starych - przywiezionych do Ameryki przez ludzi wiele lat temu. Dzieje się tutaj naprawdę wiele. Wspomniałam o żonie, która wraca z zaświatów jako duch? Nie? Ona też się pojawi. Na okładce z tyłu książki można również przeczytać o zagadkowych morderstwach w pewnym zimowym miasteczku, to też znajdzie swój czas w tej książce. Książka ta ma ponad 600 stron, czyli dość spora cegiełka. Jakże ja się cieszyłam. Tyle stron świetnej przygody. Jednak potwornie mnie ta książka wymęczyła (a może ja ją?).

Przede wszystkim, jak dla mnie, dzieje się tutaj za dużo, a fabuła jest po prostu rozwleczona. Pojawia się tutaj mnóstwo postaci, mnóstwo wątków i nie do końca wiadomo do czego to wszystko zmierza. Ja nie twierdzę, że to wszystko nie było ciekawe, jednak było tego po prostu za dużo. Sam kilamt tej powieści jest taki bardziej mroczny niż baśniowy. Przez to wszystko nie mogłam się w nią wgryźć i w pełni cieszyć się lekturą. Warto jeszcze nadmienić, że historia ta przeplatana jest innymi opowieściami z zamierzchłych czasów czy innymi wątkami, które nie do końca są istotne. Ja wiem, że uważałam "Gwiezdny pył" za książkę bardzo skróconą, którą można by zdecydowanie rozwinąć, tutaj jednak mam wrażenie, że autor przesadził w drugą stronę. Przykładowo już na początku, bo od 37 strony ma miejsce dość nietypowa scena erotyczna, która może się wydawać obrzydliwa, nie chcę spojlerować co tam dokładnie się wydarzy, ale w końcu, to nie jest zwykły pisarz od romansów, a Gaiman. W każdym razie długo czekałam aż postać z tej sceny pojawi się jeszcze później i z tego co pamiętam chyba w końcu się doczekałam, jednak nie miała ona dużego znaczenia dla całej historii. Wszystkie te przerywniki raczej dodają klimatu i lepiej nam przybliżają sylwetki tych dziwnych bogów, jednak pytaniem jest czy wstawki te są aby konieczne? Ja klimatu nie załapałam.

Ta historia jest absurdalna. Ja nie mam nic do absurdalnych historii, tego typu zabiegi w "Kolorze magii" Pratchetta bardzo mi się spodobały. Ba! Tego typu zabiegi w innych książkach Gaimana również, chociażby w "Nigdziebądź", jednak w "Amerykańskich bogach" niekoniecznie. Dla mnie ta książka była po prostu nudna. Myślę, że wprowadzenie absurdu do historii ma na celu zaskoczenie czytelnika, jednak jeśli nie zrobi się tego z umiarem czytelnik już będzie gotowy na wszystko. 

Jeśli chodzi o bohaterów, to pojawiła się ich tutaj cała masa. Choć najwięcej możemy dowiedzieć się o Cieniu i jego pracodawcy. Szczerze powiedziawszy żadnego z nich specjalnie nie polubiłam. Śledziłam ich losy bez większych emocji. Czasami miałam wrażenie, że główny bohater to taka marionetka Wednesdeya i zastanawiałam się czemu on się na to wszystko zgadza, jednak jak wyżej wspominałam jest to historia absurdalna, pełna dziwnej magii, więc ciężko doszukiwać się tu logiki. A nuż przez cały czas Cień był pod wpływem jakiegoś uroku?

Jeśli chodzi o zakończenie, to chyba spodziewałam się większej bomby. Co ciekawe najwięcej do myślenia dało mi słowo od tłumacza, które znalazłam na ostatnich stronach książki. Myślę, że w tego typu książkach (książkach o mitologii wszelakiej) istotnym jest kojarzenie choć trochę wierzeń z zamierzchłych czasów. Tłumacz zaznacza, że wyjaśnia pewne sprawy dopiero pod koniec, aby nie niszczyć zabawy z odkrywania akcji, dlatego absolutnie nie zachęcam do wcześniejszego zajrzenia na te strony. Jestem za to ciekawa czy jest tutaj ktoś, kto również zaskoczył się bardzo po przeczytaniu jego słów. ;)

Podsumowując, myślę, że ta książka jest zdecydowanie przegadana i może zanudzić jeśli się nie wgryziecie. Ja od siebie polecałabym bardziej zaczęcie przygody z tym autorem od innych jego książek. Wspomniany "Gwiezdny pył" mógłby być trochę dłuższy, aczkolwiek przynajmniej jeśli się nie spodoba, szybko można z nim skończyć. Jednak jeśli szukacie czegoś w klimatach mroczniejszych, to myślę, że "Nigdziebądź" jest ciekawszą lekturą. Niestety jedyny plus rozmiarów "Amerykańskich bogów", to to, że teraz ładnie prezentują się na półce, a szkoda bo liczyłam na naprawdę świetną i długą przygodę.

Książka bierze udział w wyzwaniu Olimpiada Czytelnicza