Thor, Loki i olbrzymy, czyli o nowej książce Neila Gaimana

„Mitologia nordycka” nie była moim pierwszym spotkaniem z Neilem Gaimanem. Wiele lat temu miałam okazję sięgnąć po „Nigdziebądź” i choć niewiele pamiętam z tej lektury, to raczej zostawiła po sobie miłe wspomnienia. Muszę się przyznać, że sięgając po najnowszą książkę tegoż autora nie spodziewałam się tego co zastałam, mianowicie w środku nie znajdziecie powieści, a opowiadania, właściwie mity nordyckie, ale opowiedziane przez Gaimana. No cóż nie zaprzeczę, że spędziłam z nią miło czas, a jeśli chcecie poznać więcej szczegółów naszego spotkania, czytajcie dalej!

Tytuł: Mitologia nordycka

Autor: Neil Gaiman

Liczba stron: 240

Kategoria: fantastyka
Wydawnictwo: Mag

Musicie przyznać, że mity z północy, nie są tak bardzo rozpowszechnione jak te z Rzymu czy Grecji. Szczerze powiedziawszy, przed tą lekturą niewiele wiedziałam o bogach nordyckich, aczkolwiek pierwszy raz spotkałam się z nimi w trakcie gry komputerowej, wiele lat temu (jeden mit mocno nawiązuje do gry, a właściwie gra do mitu :p).

Okłada wydania papierniczego

Mity nordyckie opierają się na tym samym co inne dobrze nam znane. Są dwie strony, dobra i zła (jednak czasem nie widać dzielącej je granicy), bogowie mają swój świat, olbrzymy też. Istnieją ludzie i inne istoty. Wszystkie mity opowiadają głównie o przygodach Bogów i choć pomiędzy nimi są odstępy czasu o których nic nie wiemy, to raczej wszystko jest chronologiczne. Wszystko zmierza ku Ragnarökowi, czyli zmierzchowi bogów. Swoją drogą, czy czytaliście kiedyś mit o końcu światach? Nie kojarzę, aby było coś takiego w mitologii rzymskiej czy greckiej, ale z drugiej strony, wielce prawdopodobne jest, że nie przeczytałam wszystkich mitów...

Główne postacie występujące w mitach nordyckich to: Odyn, ojciec wszystkich bogów, jego syn Thor, niezwykle silny (mogę się założyć, że go kojarzycie) i przebiegły Loki (również znany). Na początku książki (przynajmniej wydania elektronicznego) znajdziecie ich dokładniejsze opisy. Skoro już przy „dodatkach” jestem to muszę wspomnieć o słowniczku, który znajduje się na końcu „Mitologii nordyckiej”. Musicie wiedzieć, że w książce tej występuje wiele trudnych do zapamiętania nazw, a zarazem bardzo do siebie podobnych, skutkiem czego wiele czasu zajęło mi wracanie do tyłu w poszukiwaniu informacji. No cóż, troszkę za późno odkryłam słowniczek...

Same mity są ciekawe i pewnie można się w nich doszukać funkcji moralizatorskiej, ale myślę, że ich głównym zadaniem, tak jak i w innych mitologiach, było wyjaśnianie zjawisk dziwnych, takich jak nieśmiertelność bogów czy powstanie człowieka (swoją drogą wytłumaczenie tego ostatniego jest bardzo podobne do tego biblijnego).

Zbiór mitów bardzo fajny i czyta się go przyjemnie, ale raczej nie mogę powiedzieć, że lekko, bowiem przynajmniej ja musiałam się skupiać, aby ogarnąć te wszystkie nazwy gdybym miała słowniczek.... Myślę, że książka ta powinna przypaść do gustu szczególnie miłośnikom fantastyki, a zwłaszcza miłośnikom mitologii. No cóż, powiem jeszcze,  że mam zamiar przeczytać inne książki Neila Gaimana, zaczynając od odświeżenia „Nigdziebądź”.

A czy Wy mieliście już kontakt z tym autorem?