Walka, walka i jeszcze raz walka, czyli „Rozkaz zagłady” Jamesa Dashnera

Dziś opowiem co nieco o książce, która jest prequelem, połowicznym, a zarazem czwartym tomem (według okładki) serii „Więzień Labiryntu”. Choć główną część serii czytało wielu (czy tylko ja myślałam, że to trylogia?), myślę, że nie wszyscy sięgnęli po inne książki dotyczące tego uniwersum. I może to i dobrze? 

Tytuł: Rozkaz zagłady

Cykl: Więzień Labiryntu

Tom: 0,5

Autor: James Dashner

Liczba stron: 416

Kategoria: fantastyka
Wydawnictwo: Papierowy Księżyc

Serię zaczęłam po kolei bądź nie po kolei, zależy to od punktu widzenia. Mianowicie już spory okres temu sięgnęłam po Więźnia, Próby i Lek i było to moje pierwsze spotkanie ze światem stworzonym przez Dashnera. W zwyczaju mam, że lubię kończyć rzeczy zaczęte, dlatego sięgnęłam po tę powieść. 

Nadeszły rozbłyski słoneczne. Wielu ludzi zginęło na miejscu, a inna część utonęła. Część jednak przeżyła. Od tego dziwnego zjawiska wszystko się zmieniło. Świat jest spalony, a pewnie wszyscy możemy się domyślić co się dzieje kiedy panuje chaos? Kiedy nie ma policji? Prawa? W takich czasach żyję Mark i jego kompania i pewnie wszystko mogłoby się ułożyć, gdyby nie pewni ludzie i ich dziwne strzałki.

Muszę przyznać, że książka mi się dłużyła, a wynikało to z walk. Tak, z bijatyk. Wierzcie lub nie, ale było ich w niej naprawdę dużo. I pewnie by mi to niespecjalnie przeszkadzało, gdyby były dość krótkie, ale niestety (albo stety dla miłośników walk) starcia te były całkiem szczegółowe. Patrząc teraz na historię bohaterów, stwierdzam, że nie była specjalnie długa jednak powstała z tego cegiełka.
Miałam też problem z wyobrażeniem sobie miejsc, w których przebywali bohaterowie. Nie wiem czy to moja wina czy autora, ale raczej stawiałabym na to drugie.

Bohaterowie. Szczerze powiedziawszy nie wiele mogę o nich powiedzieć, tak naprawdę poznajemy głównie losy Marka, a także Aleca, choć narrator jest trzecioosobowy, którzy ciągle chcą ratować swoje przyjaciółki. Możemy poznać także wiele innych postaci, bo w końcu z kimś musieli walczyć, ale nie pojawiały się one na długo. Właściwie cała książka opowiada głównie o podróży tych dwojga po świecie spalonym przez rozbłyski słoneczne (historię tę przeplatają sny Marka, a właściwie wspomnienia, które wracają do niego podczas snu). 

„- To było... co innego. Patrzyłem, jak ten gość jest miażdżony żywcem, i przez sekundę czułem się tak, jakbym otwierał prezenty na Gwiazdkę”

Myślę, ze książka nie jest zła, ale do lekkich też nie należy. Mimo wszystko uznaje, że pomysł był ciekawy (bo kto wie czy wkrótce i nas nie zaskoczą rozbłyski słoneczne xD), ale wykonanie niespecjalnie przypadło do mojego gustu (ach te bójki). Nie znajdziecie tu specjalnych zwrotów akcji, choć końcówka wypadła fajnie. 

Cytat pochodzi z książki „Rozkaz zagłady”  Jamesa Dashnera (strona 276)