"Dwór cierni i róż" Sarah J. Maas

W końcu przyszedł czas na recenzję kolejnej pozycji z mojej listy 18 książek na zeszły rok. Tym razem padło na retelling znanej historii o Pięknej i Bestii w wykonaniu, ostatnio dość popularnej, Sarah J. Maas. Jest to moje pierwsze spotkanie z tą autorką i przyznam, że udało jej się oczarować i mnie, co prawda nie aż tak bardzo jak bym chciała (już od dawna nie natrafiłam na żadną perełkę), ale po kolei...

Tytuł: Dwór cierni i róż

Autor: Sarah J. Maas
Liczba stron: 528
Kategoria: fantastyka
Wydawnictwo: Uroboros

Feyra mieszka w małej chacie z niepełnosprawnym ojcem i dwoma siostrami. Choć kiedyś żyli w dostatku, to z czasem sytuacja się odwróciła i brakuje im pieniędzy, a także jedzenia. Dziewczyna chcąc ratować swoją rodzinę, staje się łowczynią. Pewnego dnia zabija w lesie naprawdę sporych rozmiarów wilka, (i tutaj klasyk) nie zdając sobie sprawy, że przez to jej życie już nigdy nie będzie takie samo.

Lubię retellingi, dlatego pewnie nie ma w tym nic dziwnego, że chciałam sięgnąć po tę książkę, zwłaszcza jeśli doda się fakt, że już od dłuższego czasu cieszy się ona popularnością, więc w końcu postanowiłam i ja sięgnąć po ten Dwór. Pierwszą rzeczą jaką chciałabym zaznaczyć jest to, że choć z pozoru może wydawać się, że jest to tylko romans, bo w końcu jest to historia Pięknej i Bestii opowiedziana na nowo, to w rzeczywistości jest troszkę inaczej. Ważnymi elementami tej powieści są również te fantastyczne i choć może się wydawać, że sięgając po tę powieść unikniecie wszelkiego rodzaju ratowania świata czy życia wielu osób, to tak naprawdę nie jest prawdą, bo ten motyw też tu znajdziecie.

Są plusy i minusy bycia nie na bieżąco z nowościami. Zdecydowanym plusem jest fakt, że nie muszę czekać, aby sięgnąć po dalsze losy bohaterów, jednak minusem są spojlery, które z czasem są coraz bardziej powszechne w sieci. Mnie co prawda udało się ich uniknąć, ale zaskoczył mnie fakt, że najbardziej kojarzyłam postać, która nie jest postacią pierwszoplanową, może i nawet drugoplanową nie jest, bo pojawia się gdzieś po środku historii, dopiero później nabiera znaczenia (po przeczytaniu już się nie dziwię, czemu akurat tę postać kojarzyłam, zapewne wynikło to z tego, że wiele osób tę postać polubiło, sama też zaliczam się do ich grona). Samą książkę można podzielić na dwie części, pierwsza poniekąd trochę sielankowa i spokojniejsza, jednak nie nudnawa. W drugiej natomiast akcja nabiera tępa i dzieje się naprawdę wiele.

Przyznam, że nie sądziłam, że świat w tej książce jest aż tak rozbudowany, ale kiedy już zrozumiałam co i jak, ta złożoność, koncepcja wszystkich dworów i wydarzenia historyczne naprawdę mi się spodobały i choć widać pewne podobieństwa do innych dzieł kultury, mimo wszystko zaliczam to na plus. Pojawia się też motyw zagadki. Spotkałam się z opinią, że była ona bardzo prosta, jednak ja sama wpadłam na nią niewiele przed jej rozwiązaniem, nie jest ona taka typowa jak się może wydawać, osobiście wydaje mi się, że nigdy wcześniej jej nie słyszałam, czego na przykład nie mogę powiedzieć o zagadce Sfinksa.

Przez karty tej powieści przewija się dość sporo bohaterów, jednak są to bohaterowie dobrze zarysowani, więc zupełnie nie miałam problemu z ich rozróżnianiem. Polubiłam wszystkich, poza nielicznymi wyjątkami, a jeśli o te wyjątki chodzi, to myślę, że autorka tworząc te postacie zdawała sobie sprawę (a może i nawet chciała), że czytelnicy nie będą za nimi przepadać.

Książka ta naprawdę mi się spodobała i z pewnością sięgnę po drugą część, jednak mimo wszystko zabrakło mi tego bum. Dobrze mi się czytało tę powieść i nie żałuję, że po nią sięgnęłam, bo naprawdę miło spędziłam czas, ale nie uważam, że jest to pozycja którą mogę polecić wszystkim i wszystkiemu, nie wynika to jednak z jej wad, a z tego, że dość sporo jest teraz powieści takich jak ta. Choć światy są różne, bohaterowie, wątki i przygody też, to jednak opiera się ona na tym, ostatnio bardzo często spotykanym, schemacie - mamy młodą bohaterkę (bądź bohatera), której życie zmienia się, z różnych względów, nieodwracalnie. Nie powiem teraz, że ja nie lubię takich powieści, bo byłoby to nieprawdą, bo jest wręcz przeciwnie, ale nie mogłabym nazwać tej powieści arcydziełem, jedyną w swoim rodzaju, dla mnie jest to po prostu pozycja bardzo, bardzo dobra.

Książka bierze udział w wyzwaniu Olimpiada Czytelnicza.

Jest też jedną z 18 książek, które chciałam przeczytać w tamtym roku.